Samen of liever alleen?

Gespannen zit Fleur op de bank in haar mooie jurk. Twee weken geleden is ze 10 geworden. Het was een groot feest met veel visite, cadeautjes en vooral veel taart. Maar Fleur miste toch wel wat mensen. Haar oom, tante en nichtje Marie hadden alleen een kaartje gestuurd: Super-gefeliciteerd! Sorry dat we niet kunnen komen.. We zullen snel een bezoekje brengen. En dan hebben we ook een grote verassing. Superstom vond Fleur dat. Marie was toch haar liefste nichtje?

Fleur en Marie zijn allebei enigst kind, maar Fleur en Marie lijken zo op elkaar dat ze vaak doen alsof ze zusjes zijn. En dan komt juist haar ‘zusje’ niet naar haar verjaardag. Vandaag is het eindelijk zo ver, dan snap je wel dat Fleur nu erg zenuwachtig is. Wat kan de verassing toch zijn? Zou het een boek zijn? Of een spelletje… of een Barbie…. Wat het ook zal zijn, als Fleur er samen met Marie mee speelt is het toch wel leuk.

Fleur zit zo diep te denken dat ze niet eens merkt dat de auto van haar oom en tante de straat in rijdt. Pas als de bel gaat schrikt ze op uit haar gedachten. ‘Ik ga wel’, roept ze naar haar vader die in de keuken staat. Even haalt Fleur diep adem en dan doet ze de deur open. ‘Daar zijn jullie eindel……’ Halverwege de zin valt Fleurs stem weg. Er staat een meisje voor de deur die Fleur helemaal niet kent. En nog erger, ze staat naast Marie. ‘Wie is dat?’, vraagt Fleur aan tante terwijl ze met haar hoofd naar het vreemde meisje knikt. ‘Waarom komt er iemand mee naar mijn verjaardagsfeest die ik niet ken?’ Ondertussen staat de Fleurs vader ook in de deuropening. Zachtjes duwt hij Fleur de gang weer in en zegt dat ze het zo zullen uitleggen. Met tegenzin gaat Fleur terug naar de woonkamer.

Even later zitten ze allemaal aan thee met een cakeje. Vragend kijkt Fleur naar haar oom en tante. ‘Uhum’,  schraapt haar oom zijn keel. Het vreemde meisje zit naast hem op de bank. ‘We beloofden je een verassing. Nou, dit hier is Femke. Zij woont nu twee weken bij ons in huis. Ze is onze pleegdochter, ze hoort nu bij ons gezin.’ De ouders van Fleur heetten Femke van harte welkom en wensen hen als gezin veel geluk. Ondertussen zit Fleur te denken. Pleegouders… ja daar heeft ze wel eens van gehoord. Precies weet ze het ook niet hoor. Maar wat zei haar oom nou net? Oh ja, hij zei: Ze hoort nu bij ons gezin. Opeens worden de ogen van Fleur heel groot. Bij het gezin, dat betekent natuurlijk dat Femke nu het zusje van Marie is! Maar dan neemt Femke haar plek in en zij is toch al veel langer het ‘zusje’ van Marie? Het stomme kind. Zomaar binnen komen dringen, haar verjaardagsfeest verpesten (want daarom konden haar oom en tante en Marie dus niet komen) en dan ook nog haar zusje afpakken. Hoe kan ze! En dan noemen ze haar nog een verassing ook. Wat een onzin. Het feestgevoel van Fleur maakt plaats voor boze bubbeltjes in haar buik.

Fleur heeft geen idee hoe lang ze heeft zitten mokken als haar moeder zegt dat ze spelletjes gaan doen. Fleur glimlacht, spelletjes zijn leuk om te doen. Haar moeder heeft de spullen al klaar gelegd in de tuin. Er ligt een theedoek en op de schuurdeur hangt een groot vel papier. ‘Oh super, we gaan ezeltje prik doen!’. Dat is eigenlijk het lievelingsspelletje van Fleur. De jarige mag natuurlijk als eerst. Snel trekt Fleur aan de hand van Marie. ‘Jij mag me rondjes draaien,’ zegt ze. Giechelend draait Marie haar rondjes en Fleur probeert wankelend om de staart vast te plakken. Dan hoort ze een zacht gegrinnik. Als ze de theedoek afdoet, ziet ze dat het Femke is die probeert niet in een lachbui uit te barsten. Met een donkere blik kijkt Fleur haar aan. Femke wijst naar de deur: de staart zit helemaal verkeerd. In plaats van op de juiste plek zit de staart bij de oren. Dan is Marie aan de beurt. Fleur geeft Femke helemaal niet de kans om Marie rondjes te laten draaien. Ook Marie plakt de staart op de verkeerde plek. Fleur moet heel erg lachen. ‘De ezel heeft een sik gekregen,’ hikt ze van het lachen. Femke is nu eigenlijk aan de beurt, maar Fleur vindt het wel weer genoeg geweest. Op naar het volgende spelletje!

Zo gaat het de hele middag. Fleur speelt spelletjes samen met Marie en Femke staat er maar een beetje bij te kijken. Femke wilt wel meedoen, maar elke keer als ze wilt beginnen zegt Fleur dat ze naar het volgende spelletje gaan of dat Marie het wel doet. Femke merkt heus wel dat Fleur het expres doet, ze wilt haar er gewoon niet bij hebben. Had ze wel mee moeten komen naar het feestje? Gelukkig is het bijna voorbij, zo zullen Marie en zij alleen nog een cadeautje geven en dan kunnen ze naar huis. Daar komen Fleur en Marie al aan.

Ze zingen ‘Lang zal Fleur leven’ en dan geeft eerst Marie een cadeautje. Het is een klein notitieblokje met een pen. Fleur vindt het erg leuk. Nu is het de beurt aan Femke. Met lood in haar schoenen staat ze op en geeft haar pakje. Als Fleur het open heeft gemaakt, komt er een armbandje uit. De kraaltjes zijn bloementjes en letterkralen. Fleur bekijkt het eens goed. De letters vormen drie namen: Fleur, Marie en Femke. ‘Het is een vriendschapsarmbandje,’ fluistert Femke. ‘Dank je.’ Ook Fleur fluistert.

Dan hoort ze haar moeder zeggen dat Marie en Femke moeten gaan. Fleur staat op en kijkt Femke recht aan. ‘Sorry mamma, maar dat kan niet. We moeten nog ezeltje prik spelen. Samen, als zusjes.’ Ze pakt van Marie en van Femke een hand en lachend rennen de meisjes naar buiten.